Miała zaledwie 13 lat, gdy zaczęła pisać. 15, gdy jej krótkie życie dobiegło końca. Anna Frank – wyjątkowa dziewczyna, której wspomnienia stanowią nie tylko ważny dokument holocaustu. Są to przede wszystkim wspomnienia, które niezwykle poruszają serca czytelników.
Życie Anny Frank
Anna Frank urodziła się 12 czerwca 1929 roku we Frankfurcie nad Menem. Od 1934 roku, wraz ze swoją rodziną mieszkała w Amsterdamie. Miała wówczas 5 lat. Konieczność przeprowadzki była spowodowana przejęciem władzy w Niemczech przez Hitlera oraz – co za tym idzie – wzmożeniem nastrojów antysemickich. Rodzina Franków w Holandii była bezpieczna niestety tylko do czasu, gdy Niemcy napadły na kraj w maju 1940 roku. Anna wraz z siostrą Margot musiała przerwać naukę w szkole, w której rozwijała się dzięki metodzie Montessori. Następnie dziewczynki musiały przenieść się do specjalnego żydowskiego liceum, zaś 2 lata później, w 1942 roku całej rodzinie groziło wywiezienie do obozu koncentracyjnego. Ojciec Anny wpadł jednak na pomysł, że mogliby się ukryć w dawnej oficynie, co było możliwe z pomocą pracownika jego firmy. W ten oto sposób Frankowie uniknęli wywózki na kolejne 2 lata. Niestety 4 sierpnia 1944 holenderski donosiciel wydał rodzinę w ręce nazistów. Zostali wtedy przewiezieni do obozu Auschwitz-Birkenau. Niedługo potem Anna i Margot zostały przeniesione do obozu koncentracyjnego Bergen-Belsen, gdzie obie zakończyły swój żywot. Anna Frank niestety nie doczekała się wyzwolenia obozu przez Brytyjczyków. Zmarła tuż przed wyzwoleniem, w lutym 1945 roku, na tyfus.
Dziennik Anny Frank
Na krótko przed przewiezieniem rodziny Franków do obozu koncentracyjnego Anna na swoje 13. urodziny dostała album, który wykorzystała jako dziennik. Opisywała w nim kulisy życia w ukryciu. To, w jakich ciężkich warunkach żyli oraz wszystko, co ją otaczało. Sposób w jaki pisała, pozwala nam poznać Annę jako bardzo dobrą, wrażliwą, a jednocześnie niesamowicie dzielną dziewczynkę, która nie roztkliwiała się nad sobą i nigdy nie traciła nadziei. Wspominała beztroskie dziecięce lata. Nie skupiała się tylko i wyłącznie na spotykających ich problemach. Opisywała relacje z innymi ukrywającymi się ludźmi, a nawet pierwsze symptomy sympatii do chłopaków i to, jak przeżywała swoje dojrzewanie.
Pomimo tych okrutnych czasów, jakie ludzie zgotowali innym ludziom, dziewczynę wciąż stać było na takie słowa:
„Nadal wierzę, że ludzie są z natury dobrzy”.
Z rodziny Franków holocaust przeżył jedynie ojciec Anny, Otton Frank, który w 1947 roku opublikował zapiski swojej córki. Jak można się było spodziewać, dziennik uzyskał ogromną popularność i został przetłumaczony na wiele języków. Rzeczywistość opisywana przez młodą dziewczynę stała się także inspiracją do stworzenia sztuki teatralnej, która zdobyła Nagrodę Pulitzera. Zaś film w reżyserii George’a Stevensa z 1959 r. pt. „Pamiętnik Anny Frank” otrzymał trzy Oskary.
Epizod amsterdamski
Jak już wspomnieliśmy, Anna Frank wraz z rodziną przez pewien czas mieszkała w Amsterdamie. Zaowocowało to pamięcią mieszkańców, podtrzymywaną przez różnego rodzaju artystyczne formy poświęcone dziewczynce. Do dziś możemy odwiedzić Dom Anny Frank, który funkcjonuje jako muzeum przy ulicy Prinsengracht 265–267. Zaś na zdjęciu u góry znajduje się podobizna Anny Frank, piszącej swój dziennik przy pamiętnym biurku, w postaci figury woskowej w Muzeum Madame Tussauds w Amsterdamie.
